Cykl “Pejzaż współczesny” jest pełen abstrakcji i myślowych skrótów, które mogą wywoływać u odbiorcy wielorakie odczucia. Również te trudne, wyrastające z rozczarowania cywilizacją i powodowane świadomością dalekiej drogi, jaka wciąż dzieli go od innych ludzi. (Przyciąganie, Dziwny jest ten świat, Ślady, Nadzieja). Jedność w pojmowaniu modalności tych prac stanowią zarówno kompozycje kolorystyczne jak i gra symboli. Anna Stawowczyk zestawia kształt z kolorem, zdając sobie sprawę, że kolor jest zjawiskiem psychofizycznym. Znakomicie operuje parametrami, które widz odbiera jako odrębne jakości: barwy, nasycenia czy jasności. Tam buduje nowe znaczenia i tam wykreśla pola wzajemnych napięć. Obrazy pojawiają się zatem jako propozycje ekspresyjnego znaku, zajmując każdorazowo właściwe miejsce w przestrzeni wciąż aktualnych sensów. (Narodziny gwiazdy, Dzień i noc, Nadmiar). Zmysł syntezy pozwala artystce kreować wielowątkowe konteksty, ale we wszystkich deklinacjach obecny jest przekaz podstawowego przesłania, próby „objęcia całości w jednym widoku”. Zamysł jest zatem konsekwentnie kontynuowany. W swoich rozważaniach artystka dociera również do geometrii abstrakcyjnej (Uwertura Pan de Mia, 2020), odczytywanej w kategoriach makroprzestrzeni kosmosu.
on 22 sierpnia, 2020
with
Brak komentarzy
